อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
ข้าขอนบชนกคุณ
ชนนีเป็นเค้ามูล
ผู้กอบนุกูลพูน
ผดุงจวบเจริญวัย
ฟูมฟักทะนุถนอม บ บำราศนิราไกล
แสนยากเท่าไรไร บ
คิดยากลำบากกาย
ตรากทนระคนทุกข์ ถนอมเลี้ยง ฤ รู้วาย
ปกป้องซึ่งอันตราย
จนได้รอดเป็นกายา
เปรียบหนักชนกคุณ
ชนนีคือภูผา
ใหญ่พื้นพสุนธรา ก็ บ เทียบ บ เทียมทัน
เหลือที่จะแทนทด
จะสนองคุณานันต์
No comments:
Post a Comment